Het is al laat als ik door de gang loop. Een van de oudere fitte dames zoals ze zichzelf noemt suft wat in haar stoel en ik besluit te kijken of ze niet al naar bed zou willen. Zachtjes kom ik dichterbij en raak haar aan bij de schouder om haar wakker te maken. BOEEEH roept ze heel hard en ik schrik me rot en ze giert t uit van het lachen. En daarna gieren we het samen uit van het lachen. Bedankt voor de adrenaline, laat ik haar weten, werkt beter dan koffie.
Het is niet veel later dat ik mijn dienst afrond en in het kantoor zit te rapporteren. Inmiddels is het 23.00u en dood stil. Ik ben de enige nog op 3 afdelingen die ik niet erg goed ken dus dat is best spannen. Dan hoor ik geklop en gemorrel aan de deur. Ik ga kijken maar als ik open die is er niets te zien. Om zeker te weten dat niet een van de ouderen zijn bed kwijt is loop ik nog even over de gangen en als ik de hoek om kom hoor ik weer heel hard BOEEH.... Het is dezelfde dame die me grinnikend aankijkt. Zo zegt ze en breng me nu maar naar bed. Grinnikend loop ik met haar mee, ze lacht niet meer, ze kon haar kamer niet vinden en is er erg verdrietig om. En nadat ze zich omgekleed heeft en zich naar mij omdraait voor de medicatie roep ik BOEH en ze giert t alweer uit. Fijne nacht zuster zegt ze, en kruipt in bed. Lekker slapen mevrouw. Ik zal nooit aan die naam wennen, zuster... en ik grinnik nog even na.
~ Marieke
Reactie plaatsen
Reacties