Vanavond ontmoette ik een meneer en mevrouw op de afdeling, duidelijk niet uit het noorden. Een Amsterdams accent is snel herkend. Bijna 90 en al samen sinds hun 16de. En nu, samen in een verpleeghuis. Als je dan oud moet worden met mankementen, tsjaa, dan misschien maar samen in zo'n huis. Ik hoor ze de hele middag kibbelen en grinnik geregeld om de niet te begrijpen flarden van hun gesprekken.
Ik heb het me nooit afgevraagd, hoe het zou zijn om samen met je geliefde dement te worden. Het allebei niet goed meer te weten. Mevrouw kan erg jaloers zijn en stuurt me dus ook snel de kamer uit wanneer ze naar bed gaan en ik mijn hulp aanbiedt. Ik grinnik weer en laat ze lekker begaan, wij helpen elkaar wel jonge dame hoor ik haar zeggen, en hij geeft haar gelijk, dat doet hij altijd laat hij me weten.
Ze blijven nog een tijdje in mijn gedachten, hoe zou het zijn, als je beide in de war raakt. Deze middag zie ik dat ze veel woorden en begrippen verloren zijn. Gesprekken zijn lastig daardoor. Maar er is ook iets wat ze nog altijd hebben, er lijkt onder alle gekibbel nog zoveel liefde en als ik ze naar hun geheim voor een lang en gelukkig huwelijk vraag grinniken ze allebei en plagen ze elkaar wat. De blik in beider ogen is een plaatje waard.
Als ik later die avond terugkom om ze hun laatste medicatie te geven liggen ze samen in bed. Romantiek op de afdeling, wie had dat nou gedacht Ze kibbelen nog wat over dekens en verkeerd geplaatste kleding als ik de kamer verlaat, echte liefde
~Marieke
Reactie plaatsen
Reacties