Wat zou er gebeuren als Liefde geen bijzaak is maar de basis van zorg?

 

Ik geloof dat liefde geen luxe is. Geen accessoires in de zorgverlening, geen randversiering na het meten, wegen en behandelen. Liefde is de grondtoon. De bedding. De kracht die beweegt waar woorden tekortschieten, waar diagnoses stilvallen, waar protocollen hun grens bereiken.

 

Ik zie een zorg waar we de mens niet als stoornis zien, maar als verhaal. Niet als verzameling symptomen, maar als een ziel op zijn weg. En op die weg is liefde geen zachte keuze, ze is de helderste richtingaanwijzer die we hebben.

 

Liefde betekent niet overgave aan sentimentaliteit, of het loslaten van grenzen. Liefde betekent aanwezigheid. Onvoorwaardelijkheid. De bereidheid om te blijven kijken, ook als het pijn doet. De keuze om met ín plaats van óver iemand te spreken. De moed om nabij te zijn, zonder jezelf te verliezen.

 

Ik droom van een zorg waar mensen niet alleen behandeld, maar vooral ontmoet worden. Waar we niet enkel vragen “Wat is er mis met je?” maar ook “Wat heb je gemist, wat houdt je vast, wat verlangt je hart?” Een zorg met Ziel.

 

In een wereld die vaak draait om het fixen van gebrokenheid, pleit ik voor het omarmen van menselijkheid. Voor zorgverleners die ook zelf durven te voelen. Voor cliënten die mogen stralen, zelfs in het donker. Voor ruimtes waarin tranen welkom zijn en stilte ook een taal is.

 

Ik kies ervoor om niet langer mijn licht te dimmen. Liefde mag weer klinken in behandelkamers, in dossiers, in gesprekken en in gebaren. Niet als uitzondering, maar als uitgangspunt.

 

Want wat zou er gebeuren als liefde geen bijzaak is, maar de basis van zorg?