Ga je mee wandelen, vraag ik hem. Nee, nee....zegt hij, Ik ben een eend... nee nee
Ik kijk verbaasd om, een eend? Vraag ik hem
Jaja, die zag je niet aankomen hé, grinnikt hij
Maar ik ben serieus ik ben een eend, zeg maar niks verder
Afspraken zijn afspraken, je kent het wel, woon je in de buurt?
Ga je nu weer weg? Ik ben een eend hé?
Je gaat niet mee wandelen of wel? vraag ik ter verduidelijking
Nee
Oke, kan ik iets anders voor je betekenen? vraag ik nog
en hij lijkt in dubio, de woorden die komen zijn voor mij onsamenhangend en onbegrijpelijk.
Hij lijkt random allerlei woorden aan elkaar te plakken, en misschien is het voor hem wel helder,
Ik begrijp er niets van
Hij is duidelijk verdrietig, het voelt zwaar ineens, zijn toekomst is onzeker, tussen uitzichtloos en geen idee
vooral omdat zijn herinneringen hem steeds verlaten
Ik haal een stofzuiger en wat schoonmaakspullen
Mag ik je kamer een beetje opruimen? Ik wijs naar de stofzuiger
Dat kan ik zelf ook wel, laat hij weten
En samen gaan we aan de slag
Al werkend klaart de lucht wat, de energie wordt lichter en hij grinnikt weer wat
Verhalen uit zijn verleden komen weer terug en dan ineens is er weer een grote lach
Ben je nog een eend? vraag ik hem
Hoezo, wil je wandelen? Vraagt hij grinnikend
Het ommetje duurt 5 minuten en is precies genoeg voor hem,
Ook buiten plakt hij allerlei woorden aan elkaar,
en ik knik en grinnik af en toe,
en kan eigenlijk alleen maar reageren op zijn ondertoon
Emoties vliegen wat op en neer,
en dat is waarop ik anticipeer
En zo lijkt het goed te gaan,
ik probeer zo weinig mogelijk woorden te gebruiken en vertel vooral wat ik om ons heen zie gebeuren,
hij voelt zich serieus genomen en dat was de bedoeling,
ondanks dat de woorden alleen maar verwarren
twee kanten op
~Marieke
Reactie plaatsen
Reacties
Mooi stuk, connectie maken met iemand die in hoge mate verward is, is niet eenvoudig. Zelf ben ik opgenomen geweest bij de GGZ, omdat ik psychotisch was/ben. Wat ik in de gesloten inrichting heb meegemaakt, vooral wat ik heb gehoord van medepatiënten is ongeloofwaardig, maar voor mij moeilijk te vergeten.
Heb je daar nog tips voor ? Alvast bedankt, meditatie helpt mij, ben positief ingesteld en slik nauwelijks nog antipsychotica.
Wat heftig moet dat zijn, als je opgenomen moet worden op een gesloten afdeling. Als hulpverlener ga ik na 8 uur naar huis en voor cliënten is het dag in dag uit de orde van de dag.
Het niet kunnen vergeten van die verhalen zullen een lading bij zich dragen, een emotionele lading vermoed ik, een van verdriet of van boosheid. Maar ook die van frustratie en machteloosheid en in veel gevallen het intense lijden waar mensen soms mee rond lopen.
Gelukkig is er vaak ook veel humor op de afdeling, ook onder de cliënten en dat kan zoveel energie en hoop brengen. Samen creëren, samen wandelen, eindeloze gesprekken voeren of gewoon in stilte zijn.
En tips voor jou? Het klinkt alsof je wat te verwerken hebt, misschien bezoek je nog altijd een hulpverlener? Laat het onderdeel zijn van je herstel. Want herstellen doe je niet alleen van de aandoening, zeker ook van een opname denk ik. Schrijven kan helpen, ervaringen lezen van anderen, schilderen, wat maar jou manier is om je ontspanning te vinden.
Ik wens jou iig sterkte en hoop dat je je weg zult vinden hierin. En ik weet inmiddels ook dat jou ervaring een belangrijke bijdrage kan zijn aan de goede zorg van nu en de toekomst.
Met vriendelijke groeten
Marieke