Ik werk niet zo goed in systemen, ze bepalen, knellen, en uiteindelijk verwurgen ze mijn authenticiteit. Althans, zo heb ik dat veelal bewust en onbewust ervaren. Het onderwijs als systeem, Nederland als systeem, de zorg als systeem, mijn werk in het systeem, sociale zekerheid als systeem....
Ik was al iets ouder dan gemiddeld toen ik voor het eerst echt naar school moest in Nederland, een jaar of 8 denk ik. Daarvoor was het mijn moeder die les gaf in een warm Afrikaans land. Er was dus wel een school die moest, maar ik wist al dat het ook anders kon. En ik zei het al, we woonde in een Afrikaans warm land, en daarna in Nederland, ik wist al dat Nederland niet de enige plek en manier was, ook daarvan wist ik dat het anders kon.
Ik vertrok met mijn grote liefde voor meer dan een jaar naar andere delen van de wereld, de sport was dat zo goedkoop mogelijk te doen, en de weg was ons uit te schrijven uit het bevolkingsregister en daarmee vervielen een aantal verplichtingen. Ik leerde zo dus de weg naar hoe het ook anders kan.
In mijn werk liep ik geregeld vast met autoriteiten en onhaalbare verwachtingen (zo vond ik) en ik werd ZZP'er in de zorg, ook daar leerde ik dat het anders kan. Ik werkte jarenlang met veel liefde en toewijding als ondernemer maar had mij ook wel onthecht, onthecht van systemen. De inkomsten maakte ook dat ik keuzes moest maken, huur en eten voor de kids zou altijd voor gaan, dan nog wat leuke dingen en dus de sociale zekerheid dan maar wat minder. Ook ben ik altijd vol toewijding aan het werk geweest, maar ik ben nooit echt een onderdeel van een team of organisatie. En dat heeft voordelen, maar zeker ook nadelen. Nooit ergens bij horen, niet werkelijk bijdragen aan het geheel, enz.
Nu ligt er een vraag, vanuit het systeem, wil je weer meedoen en een contract accepteren? En ik zie in mij dat er iets aangaat. Ja ik wil erbij horen, ja ik wil bijdragen. En nee, ik wil niet weer beperkt worden door de klemmen van dat zelfde bepalende systeem. Ik besef me ook dat er iets verschoven is, in mij. Wat als ik mij niet langer hoef te laten bepalen, omdat het systeem alleen maar beklemmend kan zijn als ik dat zo zie en het toelaat. Ik heb altijd de vrijheid van die klemmen opgezocht buiten het systeem. Wat nou als ik die nu eens van binnenuit ga onderzoeken, hoe kan ik in het systeem zijn zonder me bepaald te voelen, en wel mijn toewijding te geven zonder te verdwijnen in het geheel en weer ongelukkig te verdwijnen zoals jaren geleden toen ik besloot als zzp'er verder te gaan.
Systemen zijn bedacht om ons te ondersteunen, en toch voelen velen zich niet langer ondersteund maar klem in die systemen. En wij zijn het zelf die ons zelf en elkaar klem zetten. Ik zie het en besef het ten diepste. Toch is er ook nog een stuk in mij die argwanend is naar het weer instappen in het systeem, bang weer klem te komen en vooral om mijn authenticiteit te verliezen...Er is in ieder geval voor mij altijd maar een weg, en dat is die van ervaren. Ik zal het eerst weer moeten gaan ervaren. Of er een contact komt weet ik nog niet, mijn onderzoek is nog niet klaar. Naast de overwegingen zijn er ook gewoon praktische zaken die ik moet meenemen in deze beslissing, ik ga niet langer over een dag ijs. Die fout maakte ik vroeger, om in de roes of euforie van iets nieuws blind te springen, ook al had dat ook zijn charme
Voor de komende dagen blijf ik nog even wikken en wegen, wel doen, niet doen, voordelen en nadelen afwegen.... en ik sta open van perspectieven, want ik mis er nog velen
~Marieke
Reactie plaatsen
Reacties