Even in alle eerlijkheid, zegt iemand die bij de koffie naast me zit tegen me, maar een gele tong zou ik niet in mijn oogkas willen. Ik kan een grinnik bijna niet onderdrukken en kijk hem zo serieus mogelijk aan. Ik zou eerlijk gezegd geen enkele tong in mijn oogkas willen, antwoord ik. Tsjaaa, daar zou je wel eens gelijk in kunnen hebben maar ja het is natuurlijk zo dat dingen weet je wel en dat woord dat niet langer uitgesproken mag worden je weet wel..... z'n frustratie loopt op.
De rest druipt af als de koekjes op zijn. En ik vraag hem naar het woord wat niet uitgesproken mag worden. Via associaties die ik niet kan volgen in woorden komt hij op, en hij spelt het enkel, s-e-x. En ik zie hoe hij eigenlijk hunkert naar aanraking en liefde. Hoe hij zich beperkt en opgesloten voelt, betutteld en bepaald. Het waren niet de woorden die me dit vertelden, het was de toon, de emotie en enkele sprongen in zijn associaties.
Reactie plaatsen
Reacties