Deel 1 Inleiding

Gepubliceerd op 21 januari 2024 om 11:49

πƒπžπžπ₯ 𝟏

𝐼𝑛 𝑑𝑒 π‘˜π‘œπ‘šπ‘’π‘›π‘‘π‘’ 𝑑𝑖𝑗𝑑 𝑀𝑖𝑙 π‘–π‘˜ 𝑗𝑒𝑙𝑙𝑖𝑒 𝑒𝑒𝑛 π‘£π‘’π‘Ÿβ„Žπ‘Žπ‘Žπ‘™ π‘£π‘’π‘Ÿπ‘‘π‘’π‘™π‘™π‘’π‘› π‘‘π‘Žπ‘‘ 𝑛𝑖𝑒𝑑 β„Žπ‘’π‘’π‘™ π‘£π‘Žπ‘Žπ‘˜ π‘£π‘’π‘Ÿπ‘‘π‘’π‘™π‘‘ π‘€π‘œπ‘Ÿπ‘‘π‘‘. 𝐸𝑒𝑛 π‘£π‘’π‘Ÿβ„Žπ‘Žπ‘Žπ‘™ π‘œπ‘£π‘’π‘Ÿ π‘ π‘‘π‘’π‘Ÿπ‘£π‘’π‘›, π‘›π‘Žπ‘‘π‘’π‘’π‘Ÿπ‘™π‘–π‘—π‘˜. 𝐸𝑒𝑛 π‘£π‘’π‘Ÿβ„Žπ‘Žπ‘Žπ‘™ π‘œπ‘£π‘’π‘Ÿ β„Žπ‘œπ‘’ π‘ π‘‘π‘’π‘Ÿπ‘£π‘’π‘› π‘˜π‘Žπ‘› π‘”π‘Žπ‘Žπ‘›, π‘šπ‘Žπ‘Žπ‘Ÿ 𝑛𝑖𝑒𝑑 π‘§π‘œπ‘™π‘Žπ‘›π‘” 𝑗𝑒 𝑛𝑖𝑒𝑑 𝑀𝑒𝑒𝑑 π‘‘π‘Žπ‘‘ β„Žπ‘’π‘‘ π‘˜π‘Žπ‘›. π‘Šπ‘Žπ‘›π‘›π‘’π‘’π‘Ÿ 𝑀𝑒 π‘œπ‘π‘§π‘œπ‘’π‘˜ π‘”π‘Žπ‘Žπ‘› π‘›π‘Žπ‘Žπ‘Ÿ 𝑑𝑒 π‘‘π‘–π‘’π‘π‘’π‘Ÿπ‘’ π‘£π‘Ÿπ‘Žπ‘”π‘’π‘› π‘œπ‘£π‘’π‘Ÿ 𝑀𝑖𝑒 𝑀𝑖𝑗 𝑧𝑖𝑗𝑛 𝑒𝑛 π‘€π‘Žπ‘Žπ‘Ÿπ‘£π‘œπ‘œπ‘Ÿ 𝑀𝑖𝑗 π‘œπ‘ π‘Žπ‘Žπ‘Ÿπ‘‘π‘’ 𝑧𝑖𝑗𝑛, π‘˜π‘œπ‘šπ‘‘ π‘’π‘Ÿ π‘œπ‘ π‘›π‘Žπ‘‘π‘’π‘’π‘Ÿπ‘™π‘–π‘—π‘˜π‘’ 𝑀𝑖𝑗𝑧𝑒 π‘œπ‘œπ‘˜ 𝑑𝑒 π‘£π‘Ÿπ‘Žπ‘Žπ‘” π‘œπ‘ β„Žπ‘œπ‘’ 𝑀𝑒 β„Žπ‘–π‘’π‘Ÿ π‘”π‘’π‘˜π‘œπ‘šπ‘’π‘› 𝑧𝑖𝑗𝑛 𝑒𝑛 π‘€π‘Žπ‘‘ π‘’π‘Ÿ π‘£π‘œπ‘œπ‘Ÿ π‘œπ‘›π‘  π‘€π‘Žπ‘  𝑒𝑛 β„Žπ‘œπ‘’ 𝑀𝑒 𝑧𝑒𝑙𝑙𝑒𝑛 π‘£π‘’π‘Ÿπ‘‘π‘Ÿπ‘’π‘˜π‘˜π‘’π‘› 𝑒𝑛 π‘€π‘Žπ‘Žπ‘Ÿ π‘›π‘Žπ‘Žπ‘Ÿ π‘‘π‘œπ‘’. π΄π‘šπ‘Žπ‘Ÿπ‘Ž 𝑔𝑖𝑛𝑔 π‘œπ‘ π‘œπ‘›π‘‘π‘’π‘Ÿπ‘§π‘œπ‘’π‘˜ 𝑒𝑖𝑑 𝑒𝑛 β„Žπ‘Žπ‘Žπ‘Ÿ π‘£π‘’π‘Ÿβ„Žπ‘Žπ‘Žπ‘™ π‘§π‘Žπ‘™ π‘–π‘˜ β„Žπ‘–π‘’π‘Ÿ π‘£π‘’π‘Ÿπ‘‘π‘’π‘™π‘™π‘’π‘›.

 

 

𝐈𝐧π₯𝐞𝐒𝐝𝐒𝐧𝐠

Het is een zachte najaarsdag als Amara bij het wakker worden voelt dat haar vertrektijd nadert. Het is als een subtiel gevoel in haar lijf die ze direct herkent, mogelijk omdat haar Ziel dit al langere tijd geleden heeft aangekondigd. Veel van haar leven heeft ze inmiddels afgerond. Ze werkte al een paar jaar niet meer, haar kinderen waren inmiddels volwassen en zochten met vallen en opstaan hun eigen weg in de wereld. Wat was ze trots op haar kinderen die, ondanks dat ze wel eens kwamen klagen over hun leven en avonturen en ditjes en datjes, zo midden in hun leven stonden en dingen niet snel uit de weg gingen.
Ook bij haar geliefde Amando had ze gezien dat hij zijn leven zo langzamer hand begon te vertragen. Vijf en veertig jaar geleden waren ze elkaar tegen gekomen, de connectie was er altijd al geweest, dat hadden ze bij hun eerste ontmoeting geweten. Toch hebben ze nog jaren om elkaar heen gedraaid, wachtend op het goede moment. Tot dat ene moment, de blik, de kus en het was bezegeld. Een Liefde die niet van deze wereld was. En na alles wat ze meegemaakt hadden, alle liefde de ruzies die mocht spetteren, de luwten, samenzijn en soms zo alleen, vreugde en verdriet. Ondanks alles, of dankzij alles kan zo nog altijd zo van hem genieten als ze naar hem kijkt terwijl hij bezig is, of geheel ontspannen ligt te slapen.
Het is op die dag dat Amara haar gezin bijeen roept en vertelt. Mijn liefsten, ik wil jullie wat vertellen. Ik ga op reis, een nieuw en groots avontuur ligt voor mij. Maar deze reis zal ik niet langer op deze aarde maken, maar in andere dimensies. Voor deze reis heb ik dan ook niet langer dit lichaam nodig en zal ik het achter laten bij jullie. Het wordt helemaal stil, en niemand weet iets te zeggen, te bang voor wat er nu komen gaat.
Zara een van de klein kinderen kijkt vragend naar oma, ga jij dood? Amara glimlacht, de directheid van een kind raakt haar iedere keer weer en vervult haar hart met Liefde. Het is de vraag die de gespannen sfeer doorbreekt, ze is nog zo puur afgestemd op het collectieve veld en geeft simpelweg woorden aan wat daar leeft.
 
Wordt vervolgd
 
~Marieke

 »

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.