Een thema die ineens voor mij staat in veel facetten. Eigenlijk ook niet zo gek aan het einde van het jaar. De kou en het donker van de winter nodigt ons uit naar binnen te keren, op ons zelf terug te vallen en te bezinnen op het afgelopen jaar. Soms is dit een onbewust proces omdat het nou eenmaal bij de cyclus van het leven hoort, soms gaan we er voor weg, het leven eindigt pas bij de dood hoor ik wel eens en dat is vroeg genoeg.
Maar de tijd nemen om dat wat we gestart zijn te evalueren en te kijken of het nog klopt voor ons waar we nu staan is een spannende aangelegenheid, want wat als het niet meer past. Alles en iedereen in ons leven komt een keer in aanmerking voor een afscheid. Hier bewust van zijn brengt pijn, en verdriet een leegte zelfs. En daar komt dan weer een reactie op, bijvoorbeeld dat we dingen zo lang mogelijk in ons leven houden of dat we relaties dood laten bloeden of tolereren. Wanneer ik vroeger de kroeg in ging sloop ik er altijd stilletjes tussenuit als ik er genoeg van had. Ik stond er om bekend ineens weg te zijn s nachts.
De reden was dat ik niet van afscheid nemen hield was dat het iets wat zo fijn was beëindigde, en ik wilde niet dat het zou stoppen, ik ging dan op het hoogtepunt weg, met een fijn gevoel waar ik dan nog dagen van genoot. Een andere reden was dat als iets stopte, er iets anders zou komen, iets wat ik niet kende en dus beangstigend vond.
Nu zit ik weer in een fase van afscheid, en dit keer zie ik wat ik doe. Ik houd contacten aan, een lidmaatschap zeg ik niet op, ik zeg ja tegen dingen waartegen ik geen ja zou willen zeggen als ik heel eerlijk ben, ik blijf in situaties hangen. En nu ik het zie, kan ik het niet meer doen, dat klopt simpelweg niet meer voor me. En wat dan?
Tsjaa, en wat dan. Dat is de grote vraag, durf ik het aan om afscheid te nemen, te zeggen, zo is het genoeg, ik ga verder. De eerste stap was het erkennen in mij, het is tijd voor afscheid. Dit mag stoppen. En dan voel ik ook dat dat verdriet brengt, daarmee zal ik iets gaan verliezen. Als de zwaarte van het verlies dan wat optrekt, zie ik ook ineens de mogelijkheden als ik zonder hen verder ga, een open begin van iets. Dat zindert ook van potentie. Ineens lijkt afscheid nemen een formaliteit van iets wat ik nu wil stoppen. Als ik het gewoon snel stop kan ik door naar het nieuwe. En dat is dan weer een stap te snel.
De volgende stap is dus dat ik mijn komende afscheid in verbinding breng, met mezelf, en de ander waar het om gaat. En dan de reactie ontvang, inclusief alles wat het oproept. Afscheid nemen is ook terug kijken, en oogsten en vieren wat je gevonden hebt en gedaan hebt, hoe mooi het was. En het is onderkennen wat niet goed ging, wat je anders had willen doen of zien.
Afscheid nemen is afronden en daar kun je wanneer je dit bewust doet, heel veel uithalen. En in het terugkijken is de verbinding en de liefde vaak heel voelbaar en dat maakt een afscheid zo waardevol. En je kijkt al een beetje vooruit in een afscheid, en daarin zijn je oogst en lessen een vruchtbare voedingsbodem voor de start van een nieuwe fase. De fase zonder die persoon, zonder die organisatie, een jaar ouder.
Vier het leven en alle mensen erin, ook als het stopt, of juist als het stopt. Want alles wat we starten zal op een dag eindigen, en ieder einde is een uitnodiging de volte van het moment te omarmen, met een lach en een traan
~Marieke
Reactie plaatsen
Reacties