Wat als de realiteit zoals jij hem ziet, hoort, voelt en ervaart ineens niet de juiste blijkt. Jou realiteit raakt in conflict met de realiteit van anderen. Je raakt wat in de war, je zoekt naar herkenning, verbinding en hoe meer je probeert de realiteit te toetsen en houvast te vinden, hoe verder je verwijdert raakt. Verwijdert van dat wat jij dacht dat waar was, verwijdert van anderen en verwijdert van jezelf.
Je grijpt om je heen maar niemand lijkt t te begrijpen of doet enige moeite om jou te begrijpen. Zij zitten vast in hun verhaal en je voelt dat daar geen ruimte in zit. Ze proberen je te overtuigen en als je boos wordt wordt je of met rust gelaten of gedwongen hun realiteit aan te nemen als de jouwe, je geraakt in conflict, met jezelf, met de ander en met de wereld.
We zouden dit psychose kunnen noemen. Toch is het is ook in de waan van de dag wat we allen meemaken met elkaar. Wanneer we het niet eens zijn hebben we allen een manier gevonden om elkaar te overtuigen dat mijn realiteit meest klopt en jij zult dat aan moeten nemen en anders vind ik je raar, laat ik je links liggen, of ik manipuleer of dwing jou mijn waarheid aan te nemen.
En dus zouden we de gekte weg kunnen projecteren op anderen en het psychose kunnen noemen, maar zijn we niet alleen een tikje gek? Opzoek naar houvast en realiteit? Opzoek naar verbinding met elkaar, met iets hogers, met God? Wat is waar?
Ik heb soms werkelijk geen idee, maar in de waan van de dag valt soms ineens alles stil en geniet ik even zo intens... En dan maakt t eigenlijk niet uit welke realiteit nou waar is of niet. Ik zie schoonheid in alle verhalen, in alle pogingen de realiteit te vinden. Ik prefereer niet een kleur, het zijn juist alle kleuren die een regenboog maken.
Mogelijk is de onderkenning dat we allen zoeken wel onze grootste verbinding en brengt het de meeste ontspanning
~Marieke
Reactie plaatsen
Reacties