Het blijft een intrigerend thema om te onderzoeken. Wat is echt? We zullen al snel tot de conclusie komen dat wat echt is vooral is wat we zien en horen, en aan kunnen raken. Maar wat we zien en horen blijkt toch ook al snel niet altijd hetzelfde. Wat we zien, blijkt wat voor ons staat, inclusief hoe we er naar kijken, dus de interpretatie die we eraan geven.
Psychose biedt soms een uitvergroting daarvan en geeft mij de uitgelezen kans te onderzoeken. De eerste vraag die ik me altijd stel is: Hoe kan ik dat ook zien. Zo was er een man, die doodsbang op zijn bed zat, in zijn kamer zaten enge honden die hij daar niet wilde hebben. Maar wat ik ook deed, ik zag ze niet. Het volgende wat ik me afvroeg, was, als ik het niet zie, kan ik er dan toch mee communiceren? Ik vroeg hem of ik de honden weg kon jagen en hij knikte dankbaar.

En dus vroeg ik hem waar ze precies zaten omdat ik niet de gave had ze te zien. Hij wees naar een andere hoek in de kamer. Ik sprak de honden aan dat ze hier niet wenselijk waren omdat deze man bang werd van honden en ik verzocht ze de ruimte te verlaten, ik liep met ze mee naar de deur en wees ze de weg naar buiten.
Is dit nou echt? Of heb ik mezelf en hem flink voor de gek gehouden, vroeg ik me meteen af. Maar toen ik bij de man terug kwam keek hij me dankbaar aan, hij kroop in bed en viel rustig in slaap.
Ik sla met dit soort acties ook wel eens de plank mis, dus nu ben ik zo eerlijk als ik kan naar mensen. Ik laat ze weten dat ik wil helpen, maar niet de gave bezit te zien wat zij zien. Ik vraag ze wat meest helpend is, en dat zij mijn ogen moeten zijn, en mij moeten vertellen waar de hulp nodig is. Zo laat ik kinderen binnen die ik niet zie, jagen we agressors weg en praten we over werelden die ik niet zie maar waar ik wel over kan fantaseren.
En het lastigste thema is, daar waar ik mee kan in een beleving, over spirituele belevingen, ik laat me meevoeren in energieën, in helingsprocessen die we niet zien, maar die iemand wel ervaart, en dit is een minder besproken wereld omdat het voorbij de zintuigen gaat, maar ook voorbij onze interpretatie, dat wat we begrijpen.
Het blijft een precair en gevoelig onderwerp, wanneer we moeten gaan bepalen of iets voortkomt uit psychose of iets heel anders. En we denken in deze wereld duidelijke grenzen neergelegd te hebben, maar er zijn velen op deze wereld die kunnen beamen dat er meer tussen hemel en aarde is, en het bestempelen als psychotisch en dus niet waar, daarmee zou je maar zo jezelf en de ander te kort kunnen doen. Mogelijk bieden ze je de brug tussen dat wat er wel is, en de wereld die je nog niet kan ervaren, maar die er mogelijk wel degelijk is......
~Een ggz verpleegkundige
Reactie plaatsen
Reacties