Ons leven en de eeuwigheid

Gepubliceerd op 5 februari 2025 om 10:43

 

Er was een tijd waar ik wekelijks in de bubbel stapte van een stervende medemens. Ik zie ze allemaal nog voor me, al vervagen de details als namen inmiddels wel. Ik besef me soms weer even hoe bijzonder die tijd was, hoe verstillend, en hoe dicht het mij bracht ar de rand van het bestaan, en hoe een ieder die ik tegen kwam mij een klein stukje meenam voorbij die rand.

Vandaag kreeg ik onderstaande herinnering, van drie jaar terug en ik voel me altijd intens dankbaar voor al die mensen die mij zo dichtbij lieten, in de meest kwetsbare tijd van hun leven, en die van hun geliefden:

 

31 januari 2022

Ons leven en de eeuwigheid,

Mee wandelen in het laatste stukje leven van anderen brengt mij altijd in de urgentie van mijn eigen leven, en tegelijkertijd besef ik me ook daar dat het leven ook gewoon door kabbelt totdat het eindigt.

Na een dienst heb ik tijd nodig om terug te schakelen naar mijn eigen drukke leven met de kids en school en dat soort dingen, terwijl ik net nog in een bubbel zat van rust en samen zijn, waar mensen de tijd die hen rest zo goed mogelijk samen gebruiken. Hoe zouden jij en ik die tijd doorbrengen? Wat zou nog werkelijk van belang zijn? Wie zou nog van belang zijn?

Ik kreeg een prachtig nummer toegestuurd van de week, een oud gedicht van Emily Dickinson, op muziek gezet door Suzan McKeown. Het laat mij een moment stilstaan bij de dood, bij ons eigen sterfproces, mijn eigen sterfproces. En ik ervaar een immense rijkdom om geregeld even de dood dichtbij mij te laten zijn. En om van daaruit mijn leven te beschouwen om te zien of ik die dingen doe die voor mij het ware, het goed en het schone zijn. Die dingen die mijn leven de glans geven, die het leven de moeite waard maken, en die bijdragen aan het licht dat het leven in essentie is.

 

Bij deze mijn vrije vertaling van het nummer:

 

'Because I could not stop for death, he kindly stopt for me..'

Ook wanneer je onbewust sterft komt de dood, onherroepelijk.

Op dat moment verlaat je je lichaam en betreed je het hiernamaals, het licht.

De dood is daarbij onze vriendelijke, medemenselijke gids die jou meeneemt in de overgangsfase tijdens het sterfproces

Vandaar dat hij altijd vriendelijk voor je stopt, als het jou niet lukt voor hem te stoppen.

Hij opent de deur van het rijtuig en verzoekt jou in te stappen, in het rijtuig zitten alleen jouw Zelf en de eeuwigheid

Je laat al je werk en vrije tijd achter je, omdat de dood zo medemenselijk op je overkomt

Je bent nu met je volle aandacht hier

Vanuit het rijtuig rijdt je langs de fases van je leven,

Je rijdt langs herinneringen van mensen en plekken die je lief had,

Je rijdt langs de mensen en plekken die jouw pijn deden, en die jij pijn hebt gedaan

Het leert ons alles over liefde en dat, wat we toen niet konden zien

De dood is onze meest trouwe dienaar ook tijdens het leven

Hij laat ons zien wat er in dit leven werkelijk toe doet en geeft ons keer op keer de mogelijkheid te kijken met de ogen van essentie

En zo rijden we een voor een laatste keer langs al dat wat ons bekend was, en o zo lief

En dan passeer je de zonsondergang, of eigenlijk de zonsondergang passeert jou

En zo komt dan toch dat moment dat je het lichaam achterlaat in het koude graf

Gewikkeld in een zelfgekozen lijkwade

En daar is dan voor Jouw het besef dat het rijtuig in de richting staat

van de Eeuwigheid

 

Een link: 

Because I Could Not Stop For Death - Susan McKeown & The Chanting House

~Marieke

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.