Over eindigheid en JA, ook al doet het pijn

De dood toe durven laten in je leven gaat over eindigheid. Het einde van het leven zoals we het tot nu toe gekend hebben. En het is verstandig om daar zo nu en dan eens bij stil te staan en aandacht te geven, inclusief de pijn, het verdriet en de rouw die daarbij komt kijken.

Het einde van het jaar brengt mij altijd op die plek, waar ik me besef dat het jaar eindigt en dat dat een mooi moment is om mijn leven te herzien. Om zo te voelen dat het eindigen van dingen mogelijk ook echt nodig is. En bij dat stil staan over die eindigheid wil mijn systeem snel door en gaat alvast plannen maken voor het nieuwe jaar. Alsof de leegte die achter de eindigheid ligt, meteen opgevuld moet worden.

Ik besef me dat dat ook voor de dood geld. Dat wanneer het leven stopt, brengt zo'n immense leegte mee, dat ik liever in iets geloof, reïncarnatie is dan voor mij de meest voor de hand liggende optie, en ik vul die leegte daarmee op, om zo niet langer angst te ervaren voor die immense leegte.

Er is een dunne scheidslijn tussen het ervaren van die eindigheid en je toch ook voorbereiden op wat daar mogelijk zou kunnen komen, inclusief dat ik geen idee heb wat dat zal zijn. En aan de andere kant kun je de wedergeboorte gebruiken om niet stil te hoeven staan bij de eindigheid van dit leven. Zo kun je heel het nieuwe jaar al invullen zonder erbij stil te staan dat het oude jaar eindigt. Maar niet naar het nieuwe jaar kijken om zo meer bij de eindigheid te kunnen zijn is dan ook weer niet handig, want dan overkomt het leven je steeds.

Afgelopen jaar bracht mij een stuk versteviging, ik besloot de HBO-V te gaan doen, ik wist dat het veel zou zijn, maar voor het eerst kon ik iets in mij voelen, dat zei: dat kan ik, het komt wel goed. En drie maanden later zat ik thuis met twee overbelaste voeten. De overbelasting maakte dat ik al wel door had dat ik te veel wilde, maar ja, wat te schrappen. Pas na 3 weken thuis kon ik voelen hoe overbelast het hele systeem eigenlijk echt was geweest. Zo lang je in de drukte zit en doorgaat, vergeet je dat het ook anders kan. Ik zie velen om mij heen in diezelfde spagaat. Ergens weet je al dat het te veel is, het gaat te hard, maar ja, wat nu? Nog een paar dagen, dan is het weekend, nog een paar dagen, dan is het vakantie.....

Langzaamaan kan ik zien dat ik te veel moet, of eigenlijk, dat ik te veel wil. Hoe lang ik mij ook met de dood bezig hield, dat dingen ook eindig zijn vroeg of laat, blijft een dingetje. En zo biedt deze periode de kans om opnieuw dingen in beraad te nemen. Wat klopt nu nog, welke hiërarchie breng ik aan op al die dingen in mijn leven, en wat laat ik voor nu gaan.

En dus kijk ik voorzichtig naar het komende jaar en besluit wat zaken in mijn leven te eindigen. Daar sta nu, in stilte, bij wat dat in mij doet. De pijn van die eindigheid er is, verdriet, en dan langzaamaan, overgave.

Een Ja, niet naar het nieuwe perse, maar een Ja naar de eindigheid en dat ik dan niet weet hoe het verder zal gaan, en of die keuze juist was. Een Ja naar het onbekende, naar iets wat zoveel groter is dan ik. En alle keuzes die ik daarna te maken heb of de dingen die ik te doen heb, komen pas daarna.

En dan weer dat prachtige licht, terwijl ik schrijf

~Marieke

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.