Marieke Eebes

Even in alle eerlijkheid, zegt iemand die bij de koffie naast me zit tegen me, maar een gele tong zou ik niet in mijn oogkas willen. Ik kan een grinnik bijna niet onderdrukken en kijk hem zo serieus mogelijk aan. Ik zou eerlijk gezegd geen enkele tong in mijn oogkas willen, antwoord ik. Tsjaaa, daar zou je wel eens gelijk in kunnen hebben maar ja het is natuurlijk zo dat dingen weet je wel en dat woord dat niet langer uitgesproken mag worden je weet wel..... z'n frustratie loopt op.

De dood is altijd dichtbij,

Mensen die sterven,

mensen die bijna sterven

maar nog zo vol in gevecht zijn met het leven zelf.

En mensen die vertrokken

en soms ineens zo voelbaar kunnen zijn.

Ik besef me dat het de liefde is die ineens zo voelbaar wordt

Een volte vult mijn hart en alles wordt stil

Toch is het niet de ander die dichterbij komt besef ik me,

omdat zij opgaan in werelden die vergelijkbaar zijn met de zee 

waar ik dan nog een druppel ben in vorm

Ik ben het die door mijn aandacht ruimte maak voor de mogelijkheid van de verbinding

Social media geeft mij een herinnering,

Oma, een jaar geleden liet ze het leven ineens los

Al langer vertelde ze dat ze wel klaar was hier,

Echter uit liefde en betrokkenheid met haar kinderen en kleinkinderen vond ze dat ze moest blijven

Ik moest altijd een beetje lachen,

lieve oma, met ons komt het wel goed hoor

Ik denk aan ons laatste samen zijn

Zij in bed, al best ver weg,

we haalden samen nog herinneringen op

Nu ik er aan denk vervult het me helemaal

Ik voel haar niet heel dichtbij meer

Maar de herinnering vervult me nog even veel

En de liefde is wel zo voelbaar, nog iedere keer als ik er contact mee maak

Er zijn van die momenten dat me ineens iets duidelijk wordt en ik midden in een soort storm terechtkom. Na de mooie gesprekken hierover met verschillende mensen wordt het weer helder. Hoe ik inkrimp van de oordelen over elkaar, die ik om mij heen hoor rondvliegen. Lachen om anderen, gekke geintjes, afkeuring, en de vele andere manieren waarop het gebeurt. Ieder oordeel voelt als grote en kleinere pijnlijke pijlen. Ik merk de boosheid in mijzelf en had niet meteen door dat ik zelf in een oordelende spiraal kwam over die ander, over hoe die oordeelt.

Daar zit ik dan, achter mijn computer, alleen. Opzoek naar de manier om in het systeem te komen om zorg te mogen leveren. Waar dat van af hangt? Van codes. Codes die mij gegeven worden of niet, afhankelijk van andere codes, codes waar men meningen over heeft. UW codes komen niet overeen, probeert u het over 48 uur nog eens.

Ik ken de bedrijven niet, ik ken de mensen niet en ik denk eigenlijk dat dit computersystemen zijn met wie ik onderhandel, daar zit geen mens meer achter... en toch zorgen zij nu voor oponthoud en gedoe die erin resulteert dat ik niet betaald kan worden.

Ik ben al zeker een week bezig, eerst met frustratie, toen met humor en een traantje, toen met overgave aan iets hogers en inmiddels heb ik de hele regenboog gehad en bekruipt mij een unheimisch gevoel.

Of moet ik zeggen de systemen en ik mens. Want dit gaat over mij, maar ik vermoed niet alleen over mij, want dat is bijna nooit zo. Ik doe het niet goed in systemen, ze maken me ongelukkig en geven me een doods gevoel van binnen. Maar wat is dat eigenlijk? Wat is het systeem en wie ben ik binnen die systemen en wie ben ik dan erbuiten, en wat is erbuiten? Ik zie dat hier een groots onderzoeksterrein mogelijk is.

'Zijn wij de verloren generatie?' hoor ik een jong mens zeggen. De verloren generatie, is dat wat we de jeugd willen vertellen of wIllen leren. Dat zij leven zonder hoop voor de toekomst vanwege het klimaat en hun best moeten doen op school, maar dat AI toch de meeste banen zal overnemen, dus ja....?

Welke boodschappen krijgen deze jongeren en kinderen van onze generaties mee? Ik weet niet welke generatie ik ben, in ieder geval degene die in luxe opgroeide, waarbij alles kon als je maar je best zou doen, maar ook al van die generatie die door had dat eindeloze groei onzin is, dat te veel rijkdom altijd ten koste gaat van iets of iemand anders, en dat macht van een, nooit een goed teken kan zijn. Dat autoriteiten nooit de waarheid kan kennen omdat ik ze mijn perspectief nog niet gegeven heb. Toch werd mij ook geleerd te luisteren naar die autoriteit en te gehoorzamen.