Wat begint als een uitdaging is als snel het besef dat het ook de simpele waarheid is. Leven alsof het mijn laatste is, is voor 2023 een traject wat ik zal bewandelen, en het woordje alsof maakt het een oefening. Mijn werk van de afgelopen jaren heeft mij echter ook laten zien dat dit voor sommigen een realiteit is, soms doordat er een diagnose kwam, als donderslag bij heldere hemel. Het ene moment ben je op vakantie, krijg je buikpijn, en het andere moment ben je thuis met een diagnose dat je niet lang meer te leven hebt. Het was de realiteit voor een van de cliënten die ik begeleidde.
Ik kan bewust of onbewust blijven over het feit dat ik sterfelijk ben, maar het maakt het niet minder waar. Dus een jaar leven alsof het mijn laatste is, is aan de ene kant een oefening én het is ook mogelijk dat het waar is, als ik al een jaar heb. Het is een wonderlijk gedachte experiment voor velen, waarom zou je je met je dood bezig houden zolang we leven, ik hoor dit nog altijd vaak. Mijn vraag is dan vaak, waarom zou je het ontkennen, als je weet dat het de enige zekerheid is die je hebt.
Mijn ervaring leert dat je met je sterfelijkheid bezig houden vooral je leven beïnvloedt, op een positieve manier. Ik besef me meer wat leven voor mij betekent, de schoonheid van de natuur, van de mensen om mij heen, de liefde die ons allemaal verbindt, en de schoonheid van al die zaken die ik als zo pijnlijk en lelijk ervaar... En ik noem ook dat schoonheid omdat het leven ons de kans geeft te ervaren, alles wat er te ervaren valt in dit aardse leven....
'Doe de oefening dat je een dag lang dood bent...' Ik ben het traject aan het voorbereiden en stel een programma samen en dit is een van de oefeningen.... Al schrijvend gaat mijn systeem al door het programma heen. Mijn systeem gaat onmiddellijk bedenken wie mij gaat missen, wie mijn spullen wel wil hebben en wat zo de kliko in gaat...
Vanaf februari zal ik geregeld schrijven over dit traject, hoe het werkt, wat het me brengt en wat ik zoal tegen kom. Als je meer wilt weten, of vragen hebt of eens uit wil wisselen hierover kun je me altijd een berichtje sturen.
~Marieke
In mijn werk kom ik het meer dan gemiddeld tegen dat de dood als uitweg gezien wordt voor het lijden op aarde. En in zekere zin is dat misschien ook zo, maar toch zal dat niet zomaar zo zijn. Het is niet zo dat als we sterven, dat dan het lijden voorbij is.
Ik WIL dat dit STOPT.... een overweldigende pijn, intens ongemak, overspoelende emoties, gedachte knopen....Er zijn zoveel situaties die ons soms in het verlangen slingeren dat het te veel is, dat ik wil dat het stopt. In de zorg kom ik geregeld mensen tegen bij wie dat ook zo is. Ouderen die vinden dat hun leven lang genoeg was, en jongeren die te veel lijden en niet meer weten hoe te blijven staan.
Eerst dacht ik dat het leven op zijn minst groots en meeslepend zou zijn, als ik het lef zou hebben... en toen besefte ik me dat het juist klein en intiem zou zijn, omdat ik het lef niet had om het groots en meeslepend te laten zijn. En nu blijkt het leven wat klein en intiem is, minstens zoveel lef nodig heeft.
Naast de confrontatie met de dood, confronteert dit project mij ook met het ouder worden. Iets wat ik niet perse wilde, en ik genoot ervan als mensen me 10 jaar of meer jonger schatten. Nu ik zichtbaar ouder word, geniet ik er eigenlijk heel erg van. Ouder worden brengt een schat in zich mee die ik niet voorzien had. De schat van de wijsheid. Wijsheid die komt met ervaring, levenservaring. Wijsheid die komt omdat er pijn was waar ik jarenlang voor op de vlucht was, maar die mij maar bleef volgen als een schaduw. Op het moment dat ik me omdraaide en die pijn in de ogen keek, dacht ik dat ik dood ging. Het was de ware doodsangst die ik aan te kijken had. Het is een beweging die me zo vaak gebeurt is inmiddels dat ik ben gaan begrijpen dat dat de weg is, pijn betekent dat ik moet stoppen, en de pijn ruimte moet geven er gewoon te zijn.
Het was op een geheime locatie ergens in Nederland dat we ontvangen werden in een kasteel op een prachtig landgoed. Waarom geheim? Nou anders wil iedereen naar dat prachtige kasteel komen. Je kunt met een sangha tegenwoordig ook online samenkomen, en ik ben altijd onder de indruk van de mogelijkheden die dat biedt. En toch gaat er niets boven een Live ontmoeting en zo was het ook voor deze sangha. De dood is een kwetsbaar thema om in samen te komen, zeker als je besluit het dichtbij te halen en te onderzoeken. Onder het genot van een kop thee en een wonderschoon uitzicht in de lente zon genoten we van de stilte en de kennismaking met elkaar en het thema en hoe we die ieder op zijn manier ontdekken.
Wanneer ik pijn heb,
Ik was even vergeten dat ik dood ga, in minder dan een jaar, althans, dat is het project. Was ik mijn dood vergeten, of het project? Ik was even opgegaan in het leven, opgegaan in het verlies van iemand die mij dierbaar was, opgegaan in het werkende leven waarbij ik voor keuzes sta, opgegaan in zaken die ik voor de kinderen moet regelen, opgegaan in het huishouden en onze planningen, zo bezig met van alles....
Het is bijzonder te voelen dat er iets in mij helemaal tot stilstand wil komen, en dat er ook een hoop beweging is. Alsof je een glas water die in beweging is, in een keer stop wil zetten.... aaaah, chaos!
Er zijn zoveel manieren die mij weg houden van de komende eindigheid van mijn leven. Hoe ik praat, hoe ik plan, hoe ik vooruitschuif wat eigenlijk geleefd wil worden, het lijken kleine dingen en toch als je het onder een vergrootglas legt is het een way of life. Langzaam aan verdwijnt in de loop van de tijd het oordeel hierop. We kunnen ook niet steeds leven, wetende dat het aardse leven eindig is, het brengt ook een intensiteit mee die niet altijd zo gemakkelijk te verdragen is.
"Toen werkelijk tot mij doordrong wat de dokter gezegd had, was het alsof er iets heel zwaars van mij afviel. Ik had het gevoel alsof ik eindelijk vrij was te leven zoals ik wilde. Wonderlijk genoeg was het leven nog nooit zo veilig geweest. Misschien ben ik gek, maar ik voelde een vrijheid en liefde die ik in geen jaren gekend had. Eigenlijk had ik niet het gevoel dat het leven me afgenomen werd, maar dat ik het terug kreeg. Ik ging sterven en mijn leven, was helemaal van mij." (uit een jaar leven..... alsof het je laatste is van Stephen Levine)
Waarom in vredesnaam zou je doen alsof je zult sterven volgend jaar. Ik heb het vaak gehoord en nog vaker gedacht. De wedervraag die steeds omhoog kwam was waarom zou je doen alsof je niet sterft volgend jaar, of op welk ander moment dan ook.
Waarom in vredesnaam zou je doen alsof je zult sterven volgend jaar. Ik heb het vaak gehoord en nog vaker gedacht. De wedervraag die steeds omhoog kwam was waarom zou je doen alsof je niet sterft volgend jaar, of op welk ander moment dan ook.