Waarom in vredesnaam zou je doen alsof je zult sterven volgend jaar. Ik heb het vaak gehoord en nog vaker gedacht. De wedervraag die steeds omhoog kwam was waarom zou je doen alsof je niet sterft volgend jaar, of op welk ander moment dan ook.
In het komende jaar zal ik aan de hand van het boek van Stephen Levine een jaarprogramma volgen. Het gaat komend jaar dan ook met name over dingen als, wat gebeurt er met mij als ik me bewust wordt van mijn sterfelijkheid. Wat wil ik dan regelen, wie moet ik dan nog zien of spreken, bucket list of niet, en al die dingen die ik nu nog niet weet. Ik neem je komend jaar mee op pad en zal schrijven over wat ik zoal allemaal tegen kom op dit pad. Ook zal ik wat praktische zaken noemen elke keer zodat als je wilt je je kunt laten inspireren om ook op pad te gaan.
Het is bijzonder wat er in mij gebeurt als ik de dood dichtbij haal en ga onderzoeken, wat betekent de dood eigenlijk voor mij. Op dit moment is het als volgt, ik denk dat de dood een eindigheid is van ervaringen, maar de vraag voor mij is dan, wat eindigt er als 'ik' dood ben. Eindig ik dan ook, is dan de grote vraag. Van wat ik tot nu toe gelezen en onderzocht heb is dat niet zo. Ik ben Dat wat blijft, noem het bewustzijn, noem het licht, noem het God, dat als wie ik mij ten diepste ervaar. En in een diepe meditatie is het ook de vraag of ik dan nog iets ervaar van IK. Het is dan dat waar de ervaringen in opkomen, dat is tot nu toe meest accuraat. Dat betekent dan ook meteen dat alle ervaringen dood gaan waarmee ik mij geïdentificeert heb.
Dat is natuurlijk nu ook al zo, iedere avond ga ik slapen en tot nu toe word ik iedere ochtend wakker, ik denk er eigenlijk niet eens over na of ik wel wakker zal worden. Ook volgt tot nu toe na iedere uitademing weer een inademing, ook daar twijfel ik niet aan. Het zijn vormen van sterven, iedere ademhaling is uniek, iedere dag is uniek en zal nooit meer zijn zoals de laatste. Herinneringen van vroeger verdwijnen en vervagen, toch wordt het leven nu niet minder van al die dingen die ik dagelijks verlies. Sterker nog, hoe minder ik vasthoudt aan herinneringen of ideeën hoe lichter mijn leven lijkt te worden.
Als ik dan op een pad ben van verliezen, wat doe ik dan hier op aarde? Wat is dan het nut van het leven? Voor mij lijkt het toch dat we hier op een levensschool zitten van bewustzijnsgroei en ontwaken naar wie we werkelijk zijn. En daarvoor is de dualiteit op aarde de meest intense ervaring mogelijk, in al zijn kleuren en aspecten. Dit weekend ben ik alleen thuis met de kinderen, er wil altijd iemand op papa zijn plekje slapen als hij weg is en we besluiten meestal een groot bed te maken waar we met zijn 3en kunnen slapen. En daar lig ik dan nu, met een slapend kind aan iedere kant, zo wonderschoon, ontroerend in de stilte van de nacht. Waar ik eerst nog baal dat ik wakker lig besef ik me door de dood weer dichtbij te halen dat dit een uniek moment is. Ik laat het helemaal binnen, hun gezichtjes, zo ontspannen, hun ademhaling, de zee van knuffels waarin ik met ze lig...
Nu weet ik ook wel dat de dood voor mij niet een onderwerp is die nieuw is en die ik voor het eerst ga onderzoeken. De afgelopen jaren heb ik het thema veelvuldig tijd en ruimte geboden, maar met name om anderen bij te staan. De dood dichtbij mij halen zo besef ik me nu, is een heel spannende onderneming waarbij ik niet weet wat dat omhoog gaat halen in mijn systeem. Het lijkt een soort kat en muis spel met Magere Hein, kom maar dichterbij, en als hij dat doet, schrik ik ook, en stuur ik hem weer op afstand. De tijd nemen om kennis te maken en vertrouwd te geraken vind ik nu al een pijnlijk mooi proces.
Toch besef ik me ook de gruwelen van wat de dood ook doet, de foto's van de aardbeving momenteel, van de oorlog, ik weet dat dit vele gezichten zijn van wat wij als dood zien, maar inzoomend op wat de dood nou werkelijk is in het geheel, dan is het vaak ook een vorm van genade, dan lijken de gruwelen vooral wat wij als mensen elkaar en de natuur aandoen. Ik las gisteren dat iemand uit mijn netwerk zijn eigen leven beëindigd heeft. Ik schrok ervan, zo jong nog en ik weet ook dat hij zo zoekende was, zo in gevecht met de mensheid en de wereld zoals deze nu is, hij vond het zo moeilijk en pijnlijk om er mee te zijn, om machteloos te zijn zoals hij het ervoer. Ook hem is de genade van de dood gegeven, al is dat alleen nu voor dit leven. Ik besef me hiermee ook weer des te meer hoe kwetsbaar we met zijn allen zijn, hoe ingewikkeld onze relaties zijn, onze verhoudingen.
Dood, iets waar ik niet van weg kan, en dus zal blijven onderzoeken. Ik weet nu dat ik steeds weer nieuwe lagen zal ontdekken. Mijn relatie met Magere Hein is verandert van een professionele naar een persoonlijke en ik ben benieuwd wat dat voor ons verder nog gaat betekenen komende tijd.
~Marieke
"Because I could not stop for Death –
He kindly stopped for me –
The Carriage held but just Ourselves –
And Immortality"
Reactie plaatsen
Reacties