Naast de confrontatie met de dood, confronteert dit project mij ook met het ouder worden. Iets wat ik niet perse wilde, en ik genoot ervan als mensen me 10 jaar of meer jonger schatten. Nu ik zichtbaar ouder word, geniet ik er eigenlijk heel erg van. Ouder worden brengt een schat in zich mee die ik niet voorzien had. De schat van de wijsheid. Wijsheid die komt met ervaring, levenservaring. Wijsheid die komt omdat er pijn was waar ik jarenlang voor op de vlucht was, maar die mij maar bleef volgen als een schaduw. Op het moment dat ik me omdraaide en die pijn in de ogen keek, dacht ik dat ik dood ging. Het was de ware doodsangst die ik aan te kijken had. Het is een beweging die me zo vaak gebeurt is inmiddels dat ik ben gaan begrijpen dat dat de weg is, pijn betekent dat ik moet stoppen, en de pijn ruimte moet geven er gewoon te zijn.
Na de doodsangst is er dan vaak een ontlading, emoties als woede, verdriet en walging die zich aandienen. Ook zij krijgen ruimte om te stromen, en dan als de ruimte groot genoeg is, en alles weer natuurlijk doorstroomt, is de bodem weer voelbaar, de bedding. De compassie, de liefde en de speelse energie van het leven zelf dient zich dan weer aan. En Ik? Ik ben inmiddels de bedding waarbinnen het allemaal gebeurt. Hoe vaker ik dit pad mag bewandelen in mijzelf, hoe sterker ik mij voel om er te zijn voor anderen die op pad zijn.
Toen ik jong was dacht ik dat ik de waarheid moest kennen en verkondigen en dat dat was wat mij bestaansrecht gaf. Nu ik ouder word weet ik dat ik eigenlijk niets weet, en dat is een ware bevrijding. Ik kan er zijn voor al die verhalen die leven in mensen. Sommigen kennen in dit leven een immense lijdensdruk, dat neemt mijn werk in de zorg met zich mee, het voorrecht er te mogen zijn, juist voor deze verhalen. En ik dacht tot nog toe nog steeds dat ik aan het systeem moest sleutelen om deze lijdensdruk te verkleinen, of dat ik mensen moest helpen of zelfs redden uit de klauwen van het systeem....
Niets is minder waar, zo blijkt. Hoe meer ik doe, hoe meer ik verstrikt raak in al die verhalen en systemen. De kracht zit 'm in de bedding, de aanwezigheid, voor de verhalen van die ander. Ik kan het niet oplossen, maar ik kan mijn aandacht bieden die ruimte geeft. En juist het weg blijven van helpen of oplossen geeft de ander zijn ware bestaansrecht. Het is het niet weten wat ruimte bied om te kunnen zien en aanwezig te zijn bij die ander. Het is in wezen wat ik ten diepste verlang wat ik te geven heb aan de wereld.
Alsof mijn sterfelijkheid onderkennen me eindelijk ouder doet durven worden, wat een rijkdom
~Marieke
Reactie plaatsen
Reacties