Wanneer ik pijn heb,
Wanneer ik in bed lig met hoofdpijn neem ik zonder na te denken een aspirine. Tevreden met het vooruitzicht dat de hoofdpijn straks zal zakken duik ik in mijn boek een jaar leven. Daarin wordt mij iets voor gehouden wat mij raakt. Wat gebeurt er als ik de pijn van mijn hoofd niet langer als lastig zie, er niet mee in gevecht ga. Wat gebeurt er als mijn hoofdpijn een onderdeel van het onderzoek wordt. De aspirine doet zijn werk en de hoofdpijn zakt, voor het eerst voel ik daar een teleurstelling over. Ik moet erom lachen en ben ook vol vertrouwen want pijn is een goede bekende van dit lijf.
Een aantal zaken die aanzetten tot contemplatie geeft Levine mee in het onderzoek, ik noem ze kort:
- Lijden = pijn + verzet (weerstand)
- Medelijden = lijden + angst
- Mededogen = lijden + liefde
- Hulpeloosheid is willen ontsnappen aan lijden
- Aanvaard de pijn en onderzoek voortdurend de beweging van het systeem
Het is niet veel later dat mijn onderzoek weer door kan, een pijnlijke arm belemmerd mij in mijn dagelijkse dingen en ik struggle er wat mee en pijnstillers werken niet, een tennisarm zo blijkt. En dan denk ik ineens aan de uitnodiging van Livine. Ik ga zitten met de pijn en sluit mijn ogen. Ik breng mijn aandacht naar de pijn en onderzoek. Wat is het eigenlijk deze pijn, hoe voelt het, hoe ziet het eruit. Welke gewaarwordingen kan ik onderscheiden? Heeft het vorm, en is die vorm steeds gelijk of verandert deze ook? Ook als je je stoot, stop even, en observeer hoe er een soort spiralende raket door je lijf schiet, wat gebeurt er met pijn als we deze onze oprechte aandacht geven en onderzoeken vanuit Liefde?
En dan, hoe is mijn reactie op de pijn, ik wil het meteen weg hebben, vasthouden, koelen, pijnstillers, arm heel stil houden en er niets meer mee doen....alles om maar van de pijn af te komen.
In mij zie ik dat er een rust ontstaat nu ik de pijn mag onderzoeken, en dus eigenlijk toestemming geef te blijven. De pijn hoeft niet onmiddellijk weg, ik zie dat als ik vertraag, en afstem met de pijn ik gewoon dingen kan doen. Niet met de intensiteit van daarvoor, zonder de pijn. En de vraag die dat in mij oproept is, welke intensiteit was dat eigenlijk, vlug en snel en veel en tegelijkertijd....meer doen in minder tijd.... wat is dat eigenlijk voor beweging? Karma, hoor ik iemand zeggen, dat je krijgt wat je verdient... en ik bedenk me of dat waar zou kunnen zijn of er een universele kracht is die ons op die manier straft.Nee is het antwoorde als ik even in het concept karma duik. Karma is de uitnodiging weer in balans te komen, met mezelf of in het collectief. Hmm, in dat kader is Karma interessant. Waar ben ik uit balans?
En dan is de uitnodiging dus nog het lijden en de pijn los te koppelen, en dan blijkt iig in mij de pijn veel beter te hanteren. Ergens leeft in mij ook de overtuiging dat pijn niet hoort en voorkomen moet worden. Ik moet ook denken aan het sterfbed, ik hoor nog altijd artsen zeggen dat het comfortabel moet zijn en dat we daar alles aan kunnen doen om dat te garanderen. En daar zie ik hoe we collectief ook in deze dwaling leven. Alsof het leven pijnloos zou moeten kunnen zijn, en wij zoveel controle uit kunnen oefenen dat als er pijn is, we die kunnen fiksen.
Wat als ik pijn heb....
~Marieke
Reactie plaatsen
Reacties