Soms is het zoveel simpeler

Gepubliceerd op 13 september 2024 om 13:35

Vanmiddag namen we een cliënt mee naar een Eritrees restaurant, een plek waar hij onder mensen kon zijn die zijn taal spraken, waar zijn muziek werd gedraaid en waar hij zijn eten kon eten.

 

Hij was heel gespannen en had er ook veel zin in. En het was het zo hartverwarmend om hem zo te mogen zien, zo normaal, zo thuis. Hij genoot zichtbaar ondanks dat het hem ook heel veel energie kosten.
Hij was er thuis, zo liet hij weten, thuis omdat hij zich makkelijk verstaanbaar kon maken, omdat het er rook als thuis, alles was zoals thuis, dit is mijn cultuur zei hij trots. Ik liet hem kiezen wat we gingen eten, en het was heerlijk.
 
Wat heb ik er naast gezeten afgelopen tijd, besef ik me dan, de focus binnen de kliniek, de pillen en poeders die het beter moeten maken, en ondertussen is hij eenzaam en ver weg van alles wat hij kent. En dat is ook een pijnlijke onderkenning, hij is boos dat hij al zo lang in de zorg zit en niet verder komt dan zijn bed, en ik kan dat wel volgen, maar na hoe ik hem vandaag zag weet ik wat we hem aan doen.

Wat hij nodig heeft is zijn mensen, zijn taal, zijn cultuur. En ook al kan hij nooit meer terug naar zijn land. Dit was een eerste heel klein stapje om hem een klein beetje terug te geven van dat wat hem ooit gevormd heeft. Geen gemakkelijke weg omdat hij angstig is en de Nederlandse taal slecht beheerst en daardoor veel afwijst. Maar er is iets verandert. Mijn collega zei het mooi aan tafel. 'We doen alsof dit de extraatjes zijn, maar dit is de basis.' En zo is het wel, soms is het zoveel simpeler. We wandelen samen op dit eindeloos ingewikkelde pad, en soms weet je even allemaal, dit was een goede stap, en een mooie dag.

 

~Een ggz verpleegkundige

« 

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.