Hoe blijf je staan, in een tijd van overweldiging

Gepubliceerd op 5 februari 2025 om 09:05

Wanneer er iets vervelends op mijn pad komt, is de eerste reactie, NEEEE, dit wil ik niet! Ik wil weg uit de situatie, of ik wil het oplossen zodat de situatie weer fijn is en ik kan ontspannen en zelfs genieten. Het is vooral de angst die overweldigd, de angst voor verlies, verlies van een geliefde, verlies van gezondheid of verlies van veiligheid. De angst voor verlies dat we kwijtraken wat we dachten te hebben.

Ik was even kort op de afdeling waar ik werk, een kopje koffie, een overleg en na twee uurtjes stond ik weer buiten. Overweldigd door alle indrukken. Ik was het vergeten, hoeveel prikkels we te verwerken hebben op die afdeling, maar doordat ik dat geregeld deed was ik eraan gewend geraakt. Voor mij is ook de overweldiging dat er zoveel leed is wat ik wil fixen, ik wil iedereen helpen zodat de ander zich gelukkig kan voelen.

Ik ben niet echt een nieuwsvolger en heel af en toe open ik een nieuwspagina en ook daar merkte ik de overweldiging van al die berichten. Er blijkt zoveel leed in de wereld en hoppa, mijn systeem wil meteen aan het helpen en voelt zich vervolgens overweldigd door de veelheid dat dat niet zo gemakkelijk gaat zijn.

Wanneer ik op de rem trap en ga voelen wat er te ervaren is in die overweldiging, zie ik vooral dat er pijn is, in mij! Niet perse in die ander, al zou je kunnen zeggen dat er pijn is in die ander die ik wil oplossen. Dieper dan dat wil ik de pijn in mijzelf oplossen, wil ik mij ten diepste gelukkig voelen, en wanneer ik dat niet meteen voor elkaar kan krijgen, of niet weet hoe, voel ik me overweldigd. En wanneer ik mijn aandacht terugbreng naar mijn eigen pijn, in plaats van de pijn van de ander die ik op moet lossen, gebeurt er iets bijzonders. De pijn wordt voelbaar, lijkt te groeien en dan ineens, zakt het ook af, en langzaamaan ontspant het systeem. De overweldiging lijkt verdwenen, en dan kan ik er zijn voor die ander, met wat er ook is.

Hoe ik blijf staan in overweldiging? Door in te zien dat het niet de situatie is die overweldigd, of de pijn van de ander is die opgelost moet worden, wat al dan geen kans van slagen heeft. Maar door mijn eigen pijn te (h)erkennen, en die de aandacht te geven die het nodig heeft. Meestal duurt het maar even, en dan zakt mijn pijn af en verdwijnt de overweldiging. En van daaruit is er iets anders mogelijk.

En als je nu denkt dat dit verhaal van mij is, dan is mogelijk datzelfde ding aan de hand. Wil je me helpen, wil je me troosten, wil je me toejuichen, wat het ook maar is, weet dat dat in jou gebeurt, en dat dat stukje in jou nu even aandacht wil

~Een ggz verpleegkundige

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.