Ooeeh, soms zou je ze toch....

Gepubliceerd op 5 februari 2025 om 10:17

Zes televisies, tientallen stoelen, meerdere bureaus, vele bedden, massa's kopjes en borden en nog veel meer zag ik door de lucht vliegen en sneuvelen. Meestal woede, soms verwardheid en heel af en toe een ongelukje. Spullen op de afdeling gaan geregeld stuk. En dan?

"Iedere ontmoeting met de ander is een heilige ontmoeting, een ontmoeting met jezelf of in ieder geval een aspect van jezelf. En deze heilige ontmoeting geeft je beide de kans tot verlossing." las ik net.

En ik denk dat ook, iedere ontmoeting met een ander zie ik soms letterlijk mezelf. Hij wilde niet douchen, daarin was hij duidelijk geweest, en ik drong aan, ik had het over afspraken, over hoe het in de agenda stond en ineens knapte er iets in hem, ik zag het gebeuren en ik zag hem grijpen naar een stoel en ik gooide net op tijd de deur dicht.

En daar ging de stoel, aan diggelen. En ik kromp ineen en voelde mijn fout. Ik had niet naar hem geluisterd, ik had hem niet gezien, niet echt. Ik wilde hem mijn agenda door de strot duwen, en liefst snel zodat ik door kon want ik had het druk.

Ik wachtte een paar minuten tot ik voelde dat het weer rustig was in mij en deed de deur weer open. Mag ik binnenkomen? Vroeg ik, is het veilig? Hij gromde een soort ja.

Ik ging naast hem zitten, en we zaten even en zeiden niks. En dan bromt hij hoe gefrustreerd hij is over al dat gezeik van iedereen. Ik hoor hem aan en bied mijn verontschuldigingen aan. Sorry, zeg ik, mijn fout, ik luisterde niet naar je. We hebben allebei een missie, hoe wil je het aanpakken vandaag?

Hij ging douchen, ik ruimde de stoel op en de rust was terug. En welk aspect ontmoette ik? Die woede, de destructie, de immense kracht die daarin zit als iemand over mijn grenzen heen walst, en in wezen de Liefde die ik daarin ontdekte, voor mijzelf, dat ik het waard bent de grens neer te zetten al moet er iets voor kapot als iemand keer op keer niet luistert. O jazeker, ik heb hem ook vaak genoeg gevoeld, die immense woede, ik ruk je kop eraf, raast het dan door me heen, ik schop je kapot..... Wroaaahhh. Ooit vlogen er door mijn toedoen ook boeken door de lucht en sneuvelde er een bloempot.... hij had het er naar gemaakt hoor

Gelukkig heb ik andere manieren gevonden, zodat spullen en mensen nu zo veel mogelijk heel blijven, al kunnen ook mijn woorden nog eenzelfde effect hebben op een ander, en dat is nog wel een pad voor mij. Voor deze man is dat veel moeilijker, zijn onmacht en frustratie over waar hij in zit maakt dat hij explodeert zo nu en dan, en voor hem is het nu zoveel moeilijker om andere manieren aan te leren, er zullen nog wel wat spullen sneuvelen gok ik. Maar gelukkig voor hem leven we in een wereld waar een eindeloze stroom aan spullen lijkt te zijn, iemand moet het eindstation zijn

~ Een ggz verpleegkundige

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.