Voor sommige mensen is er een precaire situatie ontstaan in hun medicatie gebruik. Er zijn pillen bij, die wil je niet te lang gebruiken, en als dat eenmaal wel zo is, zal een afbouw ongelofelijk moeilijk zijn. Iedere stap die je te snel maakt kan je compleet op zijn kop zetten, we maken het soms mee helaas.
Die pillen zijn belangrijk voor je en we begeleiden je met liefde weer in een stop traject maar wel heel, heel voorzichtig, met ministapjes. Niet veel later komt hij bij me met een kadootje, zo laat hij weten. En als ik het doosje open, zitten er kleine poppetjes in zonder ledematen. Een puzzel zegt hij, als je die op kunt lossen neem ik de pillen misschien, maar ik denk dat je dan beter begrijpt wat ik bedoel.
Er blijken te weinig armen en benen in te zitten, dus ga ik geveinsd mopperig naar hem terug, meteen zet hij een plaatje op en nodigt me uit te komen zitten. Er zitten te weinig armen en benen in, zeg ik dan. Ja zegt hij, dat is hem het nou net, dan snap je nu mijn probleem en waarom ik die pillen niet wil.
Mijn brein maakt overuren. Hij moet die pillen maar in zijn verhaal is het zo logisch dat hij die niet wil op deze manier. Ik laat het voor nu rusten en geef hem zijn kado terug met een lach en laat hem weten dat ik dit kado niet aan wil nemen, zo gruwelijk al die losse armpjes en beentjes, uiteindelijk ben ik ook maar een moeder met een zwak en groot hart en hij lacht, ik wist dat dit zou helpen je te laten begrijpen.
Zucht....
~Een ggz verpleegkundige
Reactie plaatsen
Reacties